Εμείς εδώ, του χωριού έιμαστε συνηθισμένοι στις μεγάλες αποστάσεις και οι urban τύποι στεναχωριούνται πραγματικά που πρέπει κάθε φορά μετά από έξοδο να τους αποχαιρετούμε και να ξέρουν ότι θα ξοδέψουμε 4 φορές περισσότερο χρόνο για να φτάσουμε στα κρεβατάκια μας. Αλλά εξετάζουμε την απόσταση και στις καθημερινές δουλειές. Με τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμστε. Με τους φίλους εκτός χωριού. Με τις σχολές. Με τις δουλειές. Με τις προμήθειες. Και όταν είσαι πιτσιρίκι και έχεις όρεξη, κόβεις βόλτες όλη την ώρα, δεν σε νοιάζει..έχεις και την άνεση χρόνου, μπορείς να σπαταλήσεις όσο θες!Αλλά όταν περνάει ο καιρός, βαριέσαι τα πέρα-δώθε και απλά αράζεις. Και όταν η κοινωνία είναι μικρή, με λίγες δυνατότητες, χωρίς πολλά ενδιαφέροντα, μιζεριάζεις και απλα αράζεις. Ειναι κοινωνικό το θέμα. Εμείς εδώ στο χωριό, είμαστε εκτός πολιτισμού και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Και είναι όμορφα να μένεις. Ήσυχα. Αλλά μόνο αυτό. Αντε, δεν κάνουμε κάτι?
Κι εμείς τα ίδια. Αν είσαι παιδί μέσα tv. Αν μεγαλώσεις μέσα - έξω αλλά πάντα έχεις την ψευδαίσθηση πως δεν είσαι μόνος σου. Άγνωστος κόσμος σε περιβάλει. Αδιάφορος, κούφιος, σε φοράει, τον φοράς. Γρί μαύρος κάνει θόρυβο μυρίζει καυσαέριο σπέρνει αδιαφορία κακομοιριά ανασφάλεια. Ουρά σε εκδοτήριο θεάτρου που παίζει: "Το θύμα έφαγε το δολοφόνο" για 19η χρονιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν..