Έχω μία σκιά που μ'ακολουθεί. Με το ματια μου καρφωμενα στο φως, τρεχω να το αγγιξω αλλά είναι μεγάλη η θυσία. Σταματώ να το ξανασκεφτώ, σταματά και η σκιά. Και μου ψυθιρίζει "δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος". Ο Καζαντζάκης στο μυαλό μου, τα χρόνια της αθωότητας στη μνήμη μου, ο βίαιος αποκλεισμός στο δέρμα μου να καίει. Καίει και το φως, λάμπει και με τυφλώνει αλλά συνεχίζω να το κοιτώ, με μάτια μαύρα και ορθάνοιχτα. Λέω λόγια μεγάλα, δυνατά, με πείσμα. Η θυσία δεν θα γίνει σήμερα, οι ανάγκες θα πολλαπλασιαστούν σαν τα μικρόβια, το τσιγάρο δεν θα σβήσει. Και εκεί, στο δρόμο της ελευθεριας, γυρίζω την πλάτη μου στο φως, αντικρύζω τη σκιά μου, αφήνω πίσω μου τον Καζαντζάκη και τα σημάδια των βημάτων μου στην άσφαλτο. Βαριά, περπατώ πάλι πίσω, με τη σκιά να μου δείχνει πια τον δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου