λετς γκετ ιτ ον. ή οφ αν τολμάς.

Ξύπνησα με τόσο πρησμένα δάχτυλα που δεν έβγαινε το δαχτυλίδι. Ότι τι? Θα κάτσει σφηνωμένο όλη μέρα? Οτι θα είμαι αναγκασμένη να κάνω τις δουλειές μου με ένα σφηνωμένο δαχτυλίδι στο πρησμένο μου δάχτυλο? Και από που κι ως που είναι πρησμένο το δάχτυλο? Φταίει μάλλον αυτή η αναθεματισμένη κάψουλα που είχε 5 διαφορετικές κολλήσεις μέχρι να γίνει και του λόγου της ένα στολίδι στο πρησμένο μου χέρι. Και απορώ τελικά. Γιατί να σημιουργηθεί κάτι για ένα δάχτυλο το οποίο δεν βλέπεται μετά την όλη προσπαθεια να δημιουργήσει. Γιατί δεν βλέπεται λέμε. Και μυρίζει και καμμένο. Μου πήρα και μέτρα μη χέσω. Αλλά έτσι είναι βλέπεις. 

Να δεις που δεν θα βγει το δαχτυλίδι. Τι σάλιο, τι σαπούνι, δε βγαίνει. Εκεί θα κάτσει να μπλέκεται στα μαλλιά όταν θα τα λούσω. Να γεμίζει μαρουλάκι όταν θα κόβω τη σαλάτα. Να κουδουνίζει όταν βρίσκει στις πόρτες. Να με βοηθάει να κατεβάσω το βρακί. Να μετρήσει τις αποδείξεις για την εφορία με το τσιγάρο δίπλα-δίπλα (το λογιστρια πολυ με γυροφέρνει τελικά..). Πφφφ, σίγουρα του ταιριάζει το στριφτό με γλυκόριζα. Μιλάμε για τέτοια χάλια.

Δοκίμασα το φόρεμα του γάμου, μια βδομάδα έμεινε. Πρέπει να ετοιμαστώ. ΠΟΥ ΠΑΣ ΜΩΡΗ Μ'ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΗΣΜΕΝΟ ΔΑΧΤΥΛΟ? Με το σφηνωμένο δαχτυλίδι?? Να εχω βάλει και τα χαϊ χιλς και να κυκλοφορώ σαν τη μεθυσμένη γεροντοκόρη θεία που πάντα ξεμένει στους γάμους και επειδή δεν την χορεύει κανείς σε τραβάει να την κάνεις μια στροφή. Μαλλί πιασμένο πάνω, γυαλί και lets get it on στο γιου τιουμπ για να μπω στο μουντ. Όλα τα χα η ρουφιάνα, το σφηνωμένο δαχτυλίδι στο πρησμένο δάχτυλο μου έλειπε.

perception

Δεν έρχεται η γαμημένη. Μόνο σε περιόδους πανικού, στα ξαφνικά, απρόσμενα. Έχεις μιλήσει γι'αυτή. Έτσι στα ξαφνικά. Και δεν μπορούσα να καταλάβω στην αρχή. Αλλά μετά στρόφαρα. Έρχεται και φεύγει.. θα καταλάβεις ή δεν θα καταλάβεις.

Α, μισο. Μετα απο 25 λέξεις, μια σύγχυση,10-15 λεπτά, ένα τηλεφώνημα, και 2-3 ακαταλαβίστικα τιτιβίσματα, κάτι. Σοβαρά τώρα. Κάτι συνέβη στην πορεία.

Αυτο το άλλο λες-άλλο ακούει-άλλο καταλαβαίνει-αλλο λέει-άλλο ακούς-άλλο καταλαβαίνεις, πέρα από το προφανές της επικοινωνίας, ελοχεύει ο κίνδυνος της μη-αντίληψης. Ή της διαφορετικής αντίληψης.

Ίσως να μην είναι καθόλου κακό να αντιλαμβανόμαστε ίδιες καταστάσεις, ίδιες λέξεις, ίδιες φράσεις με διαφορετικό τρόπο. Αποδεινκύεται πόσο σχετικά είναι όλα. Και πόση μαγεία κρύβεται στις σχέσεις των ανθρώπων. Ούτε υπάρχει σωστή και λάθος αντίληψη. Πες ότι θες, άκου το όπως θες, κατάλαβέ το όπως θες. Χρυσή τομή πάντα υπάρχει. Η επικοινωνία χάνεται, όταν δεν θέλει κάποιος να επικοινωνήσει. Και έτσι απλά κρυβόμαστε όλοι πίσω από λέξεις. Όλοι το κάνουμε, πιο συχνά απ'το να μιλάμε ξεκάθαρα.

Θα σταματήσω να αισθάνομαι χαζή λοιπόν, και θα το ρίξω στην αντίληψη. Έτσι, για αλλαγή.

ένα παράξενο

Φωτογραφία,

κάποιος την τραβάει.

Ένα πλαίσιο, ένα πασπαρτού.

Μία θολούρα, ένα θέλγητρο

Όλα στο μυαλό.

Μια

Μερα

Θα

Φύγω

Μακριά

Όχι γιατί φοβάμαι.

Αλλά

Ίσως

Γιατί

Αλλού

Είναι

Πιο

Όμορφα

Έλα μαζί μου.

Δε τη θέλω τη

Μοναξιά.

Ένα ταξίδι.

Με

Σκοπό.

Ή χωρίς.

Μια σκέψη μακρινή,

ένα ακατάστατο κεφάλι.

Ένα ακατάστατο δωμάτιο

κι

εσύ.

Που πάλι δεν ξέρω ποιος είσαι.

Θολούρα, θέλγητρο.

Φιλί.

Έρωτας.

Τίποτα.

Colorize

Ξαπλώνω στο κρεβάτι και με πιάνει το μούδιασμα.. Οι σκέψεις πολλές, το χρώμα μου δεν μπορω να το βρω, να καλύψω την οθόνη.. τικ τοκ, τικ τοκ. Ξαφνικά παραδίνομαι, η σύνθλιψη ξεκινά. Ξεκινά απ'τα πόδια, χαμηλά..και προχωρά στις γάμπες. Εκει ψηλά, κάτω απ΄το γόνατο που μυρμηγκιάζουν και σου θυμίζουν το καλοκαιρινό τρίψιμο στην άμμο. Ανεβαίνει στους μηρούς, ανεβαίνει και αγκαλιάζει τον κορμό σαν το νερό, πρώτο μπάνιο μετά τον χειμώνα. Σιγα μη φτιάξω χρώμα. Ενα πρόσωπο έχει εμφανιστεί, θαμπό αλλά πολύ οικείο. Είναι αυτό που θέλω. Δεν ξέρω ακριβώς ποιο είναι αλλά ξέρω ότι είναι εκείνο. Ειναι η στιγμή που σκέφτομαι τα λόγια της Μαλβίνας στο Διονύση και δεν εχω τολμήσει να τα νιώσω ακόμα: Ήξερα ότι ήθελα εσένα, πριν σε γνωρίσω. Χρώμα που δεν μπορώ να φτιάξω. Φως, πολύ φως. Βγαίνω απ'την τροχιά της συνείδησης και βυθίζομαι στο χρώμα που δεν εχω αποφασίσει ποιο είναι. Δεν το βλέπω καν. Δεν είναι μαύρο. Έχει απλά φως, ακτίνες που με τυφλώνουν. Και να το. Αιωρούμαι χιλιοστά απ΄το στρώμα, δεν έχω κανένα βάρος. Χορεύω αιωρούμενη, ζω, ελπίζω, παλεύω, χρώμα. Αυτό το χρώμα. Το έφερε ο Ύπνος, απόγονος του Σκότους και της Νύχτας.

Don't come closer or I'll have to go

Δηλαδή πρέπει να ιδρώσεις για να τα πεις ωραία; Να βρεις έναν άνθρωπο να επικοινωνείς, να μη χρειάζεται να σκέφτεσαι πολύ, να είσαι ο εαυτός σου, να σέβεσαι και να εκτιμάς; Οσο σκέφτομαι, πόσο δύσκολα χτίζεις σχέσεις σήμερα... οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές, μίσους, πάθους! Πόσα τα φίλτρα, πόσες πληροφορίες γίνονται τα κριτήρια.. Και τελικά μένουμε μόνοι μας και απολαμβάνουμε τη μιζέρια μας.. Τόσες ανασφάλειες, κενά που πρέπει να γεμίσουν, ζημιά στην ψυχή και στο κορμί.. Το λες λίγο αλλά δεν είναι.. Είσαι κοινωνικό ον, δεν μπορείς μόνος σου. Εκ των πραγμάτων. Ακόμα και με τα κακάκια σου είχες σχέση όταν ήσουν μωράκι, απλά δεν το έκανες συνειδητά. Και ξέρεις και κάτι; Τελικά αγαπάς και τον εαυτό σου επιφανειακά, όπως θες οι άλλοι να τον αγαπούν. Ούτε σε σένα τον ίδιο δεν δίνεις την ελευθερία που σου χρειάζεται. Σε πνίγεις στις σκέψεις, στα πρέπει στα φαίνεσθαι. Ε, καλά να πάθεις. Μόνος σου θα μείνεις και σε παρακαλώ, μη γκρινιάξεις ούτε λεπτό. Αυτή είναι η επιλογή σου επι της ουσίας.