bubbles

Είναι μαγεία, υπερφυσικό και ανεξήγητο. Μία έτσι και μία αλλιώς. Κρυώνεις στη ζέστη, ζεσταίνεσαι στο κρύο. Βρέχεσαι στον ήλιο, στεγνώνεις κάτω απ'τη βροχή. Και είναι αυτό το κλικ, αυτό που σ'αλλάζει και όλα πια εξηγούνται. Και τελικά ούτε μαγεία, ούτε υπερφυσικό, ουτε ανεξήγητο. Απλά η επιρροή, οι γύρω, η γλώσσα, το ποτό όλα όσα είναι διαφορετικά και σε οδηγούν σε λάθος έξοδο. Και είναι που ψάχνεις, ψάχνεις αλλά αυτό που ψάνεις δεν θα το βρεις γιατί δεν είναι εκεί. Θα πρέπει να μπείς πάλι στον λαβύρινθο για να βγεις. Να βγεις και να ξαναμπείς. Μέχρι το σωστό. Θα πρέπει να χτυπήσεις όλες τις πόρτες, να σε βρίσουν που ενόχλησες, να πετάξουν νερό ψηλά, απ'τα παράθυρα. Μέχρι να ανοίξει η σωστή. Και ξέρεις ότι ο λαβύρινθος δεν θα ήταν εκεί εάν.. Εάν.. Εάν δεν... Και όλα θα ήταν πιο εύκολα. Αλλά έτυχε ο δύσκολος δρόμος. Πολυπερπατημένος, από άλλους αλλά και από σένα. Δύσκολος παρά τις επαναλήψεις, διαφορετικός κάθε φορά. 

Σαν τη θάλασσα.. που νομίζεις ότι την ξέρεις, αλλά κάθε φορά είναι άλλη.

This underwater footage was salvaged from the teeth of a great big white in August 2011, off the coast of Greece. The girls in the film are still missing.

Video: Christina Ava

dream a little dream of me

Μία μηχανή, την βάζεις μπροστά. Ανάβει, συμπίεση-αποσυμπίεση. Ώθηση, γκάζι, ταχύτητα. Όλα έχουν ανεβάσει θερμοκρασία, τα χέρια έχουν ιδρώσει, τα πόδια τρεμοπαίζουν. Ευθεία, ευθεία, βαρετή ευθεία. Θες τις στροφές, να αλλάξει το τοπίο. Και ξαφνικά ένας τοιχος, κόκκινα τούβλα. Ψηλά ένα παράθυρο, λες ότι χωράς. Χωράς να περάσεις ανέπαφος, αρτιμελής. Θα το δοκιμάσεις. Πατάς γκάζι, ανεβαίνουν οι στροφές, η μηχανή μουγκρίζει, θέλει κι άλλο. Κλεισμένη όμως στο σκοτάδι, δεν βλέπει τον τοίχο, δεν την νοιάζει.. Κι άλλο γκάζι, κι άλλη ταχύτητα.. Το παράθυρο μεγαλώνει όσο πλησιάζεις, χαρά, αγωνία, ελπίδα. Τα κόκκινα τούβλα μεγαλώνουν κι αυτά, γεμίζουν κισσούς, κρύβεται το παράθυρο, χάνεται. Και όλα πια είναι ιστορία. Κι εσύ. Μία ακόμα ιστορία.

Όταν τα όνειρα σε ξυπνούν με υγρά μάτια λίγο πριν το τέλος.

Σνιφ

Δεν ξέρω για σένα αλλά εμένα οι αλλαγές μου μυρίζουν. Welcome to the new era. Κάθε φορά, σε κάθε αλλαγή, το καταλαβαίνω στη μυρωδιά. Το καλοκαίρι μου μυρίζει. Η άνοιξη επίσης. Το φθινοπωρο και ο χειμώνας. Μου μυρίζει το σχολείο. Καταλαβαίνω τα μέρη που έχω ζήσει για καιρό απ΄τους αρωματικούς τους τόνους. Τα χαρούπια, οι ελιές, η αλμύρα, το χώμα, η κουζίνα, η χλωρίνη..

Έτσι μου μυρίζουν και οι φάσεις της ζωής μου. Συνήθως είναι αισθητή η αλλαγή και με τις υπόλοιπες αισθήσεις. Αλλά αυτή τη φορά, μόνο με τη μυρωδιά. Σαν κάτι να έχει αλλάξει υπογείως και έχει λίγο ακόμα δρόμο μέχρι να βγει στην επιφάνεια. Σαν προειδοποίηση.

Σου μυρίζει τίποτα;

Και μετά, και μετά;

Βρισκόμασταν στο προαύλιο μιας μικρής εκκλησίας, με χώμα κάτω απ΄τα πόδια μας και προσμονή για το μεγάλο προσκύνημα μέσα μας. Ήμουν με τη Μ, την Τ, τον Π και τη γιαγιά μου. Λίγο αργότερα είδα και την Κ να με κοιτάζει με περιφρόνηση χωρίς να καταλαβαίνω γιατί.

Περιμέναμε ήρεμα τον κόσμο, να δούμε κι εμείς γιατί εκείνο το μέρος προκαλεί τόσο πολύ δεός, γιατί έρχεται τόσος κόσμος να το επισκεφτεί. Γύρα στη γύρα βρήκα κι άλλους γνωστους, την Ε με τη Φ και μερικούς ακόμα που δεν ήξερα. Είδα ακόμα και τη Δ, την κόρη της Κ που είχα πολύ καιρό να δω και τόση χαρά μου έδωσε. Είπαμε τα νέα μας και χάθηκε μέσα στον κόσμο που είχε αρχίσει πλέον να πληθαίνει επικύνδυνα.

Όταν πια το προσκύνημα ξεκίνησε, δημιουργήθηκε στο πίσω μέρος της εκκλησίας κενό, αρκετό για να ξεκουραστούμε και να αράξουμε λίγο. Τότε βρήκα την ευκαιρία και απαίτησα από τη γιαγιά μου να με μάθει να διακτινίζομαι. Ήξερα ότι ξέρει το μυστικό. Το είχε πει στον πατέρα μου αλλά δεν μπορούσα να περιμένω να αλλάξει η γενιά. Ήταν η μεγαλύτερή μου επιθυμία και ήξερα ότι ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να το ζητήσω. Με κοίταξε με ένα βλέμα τι-μου-κάνεις-τώρα-μη-το-μάθει-κανείς-γιατί-σε-σκότωσα και ζήτησε το χέρι μου στο οποίο τοποθέτησε τα δύο μέρη ενός χρυσού σταυρού. Το κόλπο ήταν απλό. Θα ένωνα τα κομμάτια και θα έλεγα "τσιρι-τσιρι-μπο-μπο-μφπεριιοξιγεθρητυρ".

Όσες φορές κι αν τη ρώτησα, δεν μπόρεσα να ξεκαθαρίσω το τελευταίο κομμάτι του ξορκιού. Ενοχλημένη πια που θα έφευγα από εκείνο το μέρος με κάποιο από τα κτελ που είχαν ήδη αρχίσει να παρκάρουν περιμένοντας τους πιστούς, πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου να μου εκμυστηρεύτει το ξόρκι που τόσο χρειαζόμουν. Έχοντας πια το μεγάλο μυστικό μέσα στο κεφάλι μου έκανα βόλτες στο προαύλιο κοκορευόμενη για την δυνατότητά μου. Μέχρι που έφτασα στην Ε. Η οποία  άρχισε να αιωρείται λίγα μέτρα απ'το έδαφος φωνάζοντας "ε, κι εγώ πετάω", μόλις της μετέφερα το νέο μου. Έσκυψα το κεφάλι και έφυγα, προσπαθώντας να ξεχάσω αυτό που συνέβη, καθώς νόμιζα ότι ήμουν η μοναδική με κάποια δύναμη κρυφή.

Τα υπόλοιπα που θυμάμαι εξελίσσονται σε ένα tattoo studio στο οποίο έχω γεμίσει το αριστερό μου πόδι με μόνιμο μελάνι. Ήρωες απ'τα παραμύθια της disney, μέλισσες και λουλούδια για να μη βαριούνται. Πως έφτασα εκεί, μη με ρωτάτε. Υποθέτω ότι διακτινίστηκα. Εκεί ήταν η Τ, ο Π και η Β. Και συνέβη το πιο παράξενο. Μόλις τελέιωσα τη ζωγραφική του αριστερού μου ποδιού, έτρεξα να το δείξω στους φίλους μου αλλά το μόνο που έδειξα ήταν μία αχνή μελισσούλα στο μέγεθος του νυχιού λίγο πιο πάνω απ'τον αστράγαλο. Ανακάλυψα λοιπόν ότι το μελάνι που χρησιμοποίησε ο μπαγλαμάς ήταν φάρσας, και το υπέροχο τατουάζ μου εξαφανίστηκε σχεδόν αμέσως. Απογοητευμένη και πάλι, αποχαιρέτησα τα παιδιά και ΤΟΝ είδα να τη φιλάει. Είδα ένα φιλί το οποίο το ζήλεψα πολύ, δε σας το κρύβω. Ο Π φιλούσε τη Β, έτσι για το αντίο.

Και μετά ξύπνησα.

wake up Maggie

Πως σε φαντάζεσαι?

Πες το.

Υποθέτω δεν ξέρεις. Ούτε κι εγώ.

Ξύπνα τουλάχιστον και ρίξε ένα χαμόγελο σε ένα τζάμι με λίγο ειδικό χρώμα από πίσω.

Ποιoς είσαι?

Πες το.

Υποθέτω δεν ξέρεις. Ούτε κι εγω.

Ξύπνα και πες μια καλημέρα. Σε σένα. Σε μένα. Και όλα θα είναι λίγο πιο όμορφα.

Βάλε και λίγο καλό τάημινγκ.

Καλημέρα.

June 21.2011

Μία περιττή μέρα..
Μία μέρα που δεν με γέμισε ούτε με μία χρήσιμη πληροφορία.
Μία μέρα που δεν έμαθα απολύτως τίποτα.
Μια μέρα που δόθηκε ψήφος εμπιστοσύνης σε ανθρώπους-μεταφραστές.
Μία μέρα που οι μισοί σιχτίριζαν τους άλλους  μισούς στο δρόμο,στα φανάρια.
Μία μέρα που είδα μπομπ σφουγγαράκη στη μέση της.
Μια μέρα που δεν υπήρχε ουσιαστική επικοινωνία.
Μία μέρα που το στομάχι ήταν συνέχεια γεμάτο.
Μια μέρα που θέλω πολύ να τελειώσει.
Μια μέρα που ο εφιάλτης μου δημιούργησε προβλήματα στην αναπνοή.

Μια μέρα που ανακάλυψα μόνο ένα σημαντικό.
Μια μέρα που ο εγγέφαλος σταμάτησε τη λειτουργία του.
Μια μέρα, η πρώτη μέρα που να.. επαναλήφθηκε.
Μια μέρα που ήπια για να αλλάξει κάτι.
Μια μέρα που δεν άκουσα μουσική.

Αυτή ήταν η σημερινή μέρα κυρίες και κύριοι.

Η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.

I don't wanna grow up

Αν βάλω το κεφάλι μου στο χώμα, τι θα φυτρώσει?

-Τίποτα ρε βλάκα, τι θες να φυτρώσει? Μυαλά?
-Καθόλου χιουμορ, τς τς τς..
-Οκ, θα φυτρώσει αυγό στρουθοκάμηλου.
-Είσαι εντελώς βλάκας.
-Αν βάλω το κεφάλι μου στο χώμα, τι θα φυτρώσει?
-Μια πελώρια μαλακία.
-Δεν έχεις χιούμορ.
-τς τς τς...

Αν πάω ένα ταξίδι, θα έρθεις?

-Όχι, αν λές συνεχώς τέτοιες μπούρδες.
-Δε θα λέω.
-Πες κάτι να με πείσεις.
-"Δε θέλω να μεγαλώσω".
-Πάλι μαλακία είπες.

simplicity

Σημασία, δε δίνω.

Στη ρουτίνα. Ούτε στο καινούριο.

Ότι

Είναι

Να

Γίνει,

Θα

Γίνει.

Παλιά ρωτούσα το Γιατί.

Είχα την ανάγκη να ξέρω το Γιατί.

Να εξηγήσω.

Να καταλάβω.

Αλλά

Για

Μένα 

Τώρα

Πια

Έχει 

Σημασία

Κάτι 
Άλλο.

Ό,τι με κάνει ευτυχισμένη.

Χωρίς να εξηγώ το γιατί.

Δεν βλέπω λεπτομέρειες.

Τις θεωρώ δεδομένες.

Ρουτίνα.Καινούριο.Δεδομένο.

Δε

Μπορώ

Να

Εγκλωβίζομαι

Σε

Μυθοποιήσεις.
Δε
Μπορώ

Να

Φυλακίζομαι

Σε

Εξιδανικεύσεις.

Ότι είναι να γίνει, θα γίνει.

λετς γκετ ιτ ον. ή οφ αν τολμάς.

Ξύπνησα με τόσο πρησμένα δάχτυλα που δεν έβγαινε το δαχτυλίδι. Ότι τι? Θα κάτσει σφηνωμένο όλη μέρα? Οτι θα είμαι αναγκασμένη να κάνω τις δουλειές μου με ένα σφηνωμένο δαχτυλίδι στο πρησμένο μου δάχτυλο? Και από που κι ως που είναι πρησμένο το δάχτυλο? Φταίει μάλλον αυτή η αναθεματισμένη κάψουλα που είχε 5 διαφορετικές κολλήσεις μέχρι να γίνει και του λόγου της ένα στολίδι στο πρησμένο μου χέρι. Και απορώ τελικά. Γιατί να σημιουργηθεί κάτι για ένα δάχτυλο το οποίο δεν βλέπεται μετά την όλη προσπαθεια να δημιουργήσει. Γιατί δεν βλέπεται λέμε. Και μυρίζει και καμμένο. Μου πήρα και μέτρα μη χέσω. Αλλά έτσι είναι βλέπεις. 

Να δεις που δεν θα βγει το δαχτυλίδι. Τι σάλιο, τι σαπούνι, δε βγαίνει. Εκεί θα κάτσει να μπλέκεται στα μαλλιά όταν θα τα λούσω. Να γεμίζει μαρουλάκι όταν θα κόβω τη σαλάτα. Να κουδουνίζει όταν βρίσκει στις πόρτες. Να με βοηθάει να κατεβάσω το βρακί. Να μετρήσει τις αποδείξεις για την εφορία με το τσιγάρο δίπλα-δίπλα (το λογιστρια πολυ με γυροφέρνει τελικά..). Πφφφ, σίγουρα του ταιριάζει το στριφτό με γλυκόριζα. Μιλάμε για τέτοια χάλια.

Δοκίμασα το φόρεμα του γάμου, μια βδομάδα έμεινε. Πρέπει να ετοιμαστώ. ΠΟΥ ΠΑΣ ΜΩΡΗ Μ'ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΗΣΜΕΝΟ ΔΑΧΤΥΛΟ? Με το σφηνωμένο δαχτυλίδι?? Να εχω βάλει και τα χαϊ χιλς και να κυκλοφορώ σαν τη μεθυσμένη γεροντοκόρη θεία που πάντα ξεμένει στους γάμους και επειδή δεν την χορεύει κανείς σε τραβάει να την κάνεις μια στροφή. Μαλλί πιασμένο πάνω, γυαλί και lets get it on στο γιου τιουμπ για να μπω στο μουντ. Όλα τα χα η ρουφιάνα, το σφηνωμένο δαχτυλίδι στο πρησμένο δάχτυλο μου έλειπε.

perception

Δεν έρχεται η γαμημένη. Μόνο σε περιόδους πανικού, στα ξαφνικά, απρόσμενα. Έχεις μιλήσει γι'αυτή. Έτσι στα ξαφνικά. Και δεν μπορούσα να καταλάβω στην αρχή. Αλλά μετά στρόφαρα. Έρχεται και φεύγει.. θα καταλάβεις ή δεν θα καταλάβεις.

Α, μισο. Μετα απο 25 λέξεις, μια σύγχυση,10-15 λεπτά, ένα τηλεφώνημα, και 2-3 ακαταλαβίστικα τιτιβίσματα, κάτι. Σοβαρά τώρα. Κάτι συνέβη στην πορεία.

Αυτο το άλλο λες-άλλο ακούει-άλλο καταλαβαίνει-αλλο λέει-άλλο ακούς-άλλο καταλαβαίνεις, πέρα από το προφανές της επικοινωνίας, ελοχεύει ο κίνδυνος της μη-αντίληψης. Ή της διαφορετικής αντίληψης.

Ίσως να μην είναι καθόλου κακό να αντιλαμβανόμαστε ίδιες καταστάσεις, ίδιες λέξεις, ίδιες φράσεις με διαφορετικό τρόπο. Αποδεινκύεται πόσο σχετικά είναι όλα. Και πόση μαγεία κρύβεται στις σχέσεις των ανθρώπων. Ούτε υπάρχει σωστή και λάθος αντίληψη. Πες ότι θες, άκου το όπως θες, κατάλαβέ το όπως θες. Χρυσή τομή πάντα υπάρχει. Η επικοινωνία χάνεται, όταν δεν θέλει κάποιος να επικοινωνήσει. Και έτσι απλά κρυβόμαστε όλοι πίσω από λέξεις. Όλοι το κάνουμε, πιο συχνά απ'το να μιλάμε ξεκάθαρα.

Θα σταματήσω να αισθάνομαι χαζή λοιπόν, και θα το ρίξω στην αντίληψη. Έτσι, για αλλαγή.

ένα παράξενο

Φωτογραφία,

κάποιος την τραβάει.

Ένα πλαίσιο, ένα πασπαρτού.

Μία θολούρα, ένα θέλγητρο

Όλα στο μυαλό.

Μια

Μερα

Θα

Φύγω

Μακριά

Όχι γιατί φοβάμαι.

Αλλά

Ίσως

Γιατί

Αλλού

Είναι

Πιο

Όμορφα

Έλα μαζί μου.

Δε τη θέλω τη

Μοναξιά.

Ένα ταξίδι.

Με

Σκοπό.

Ή χωρίς.

Μια σκέψη μακρινή,

ένα ακατάστατο κεφάλι.

Ένα ακατάστατο δωμάτιο

κι

εσύ.

Που πάλι δεν ξέρω ποιος είσαι.

Θολούρα, θέλγητρο.

Φιλί.

Έρωτας.

Τίποτα.

Colorize

Ξαπλώνω στο κρεβάτι και με πιάνει το μούδιασμα.. Οι σκέψεις πολλές, το χρώμα μου δεν μπορω να το βρω, να καλύψω την οθόνη.. τικ τοκ, τικ τοκ. Ξαφνικά παραδίνομαι, η σύνθλιψη ξεκινά. Ξεκινά απ'τα πόδια, χαμηλά..και προχωρά στις γάμπες. Εκει ψηλά, κάτω απ΄το γόνατο που μυρμηγκιάζουν και σου θυμίζουν το καλοκαιρινό τρίψιμο στην άμμο. Ανεβαίνει στους μηρούς, ανεβαίνει και αγκαλιάζει τον κορμό σαν το νερό, πρώτο μπάνιο μετά τον χειμώνα. Σιγα μη φτιάξω χρώμα. Ενα πρόσωπο έχει εμφανιστεί, θαμπό αλλά πολύ οικείο. Είναι αυτό που θέλω. Δεν ξέρω ακριβώς ποιο είναι αλλά ξέρω ότι είναι εκείνο. Ειναι η στιγμή που σκέφτομαι τα λόγια της Μαλβίνας στο Διονύση και δεν εχω τολμήσει να τα νιώσω ακόμα: Ήξερα ότι ήθελα εσένα, πριν σε γνωρίσω. Χρώμα που δεν μπορώ να φτιάξω. Φως, πολύ φως. Βγαίνω απ'την τροχιά της συνείδησης και βυθίζομαι στο χρώμα που δεν εχω αποφασίσει ποιο είναι. Δεν το βλέπω καν. Δεν είναι μαύρο. Έχει απλά φως, ακτίνες που με τυφλώνουν. Και να το. Αιωρούμαι χιλιοστά απ΄το στρώμα, δεν έχω κανένα βάρος. Χορεύω αιωρούμενη, ζω, ελπίζω, παλεύω, χρώμα. Αυτό το χρώμα. Το έφερε ο Ύπνος, απόγονος του Σκότους και της Νύχτας.

Don't come closer or I'll have to go

Δηλαδή πρέπει να ιδρώσεις για να τα πεις ωραία; Να βρεις έναν άνθρωπο να επικοινωνείς, να μη χρειάζεται να σκέφτεσαι πολύ, να είσαι ο εαυτός σου, να σέβεσαι και να εκτιμάς; Οσο σκέφτομαι, πόσο δύσκολα χτίζεις σχέσεις σήμερα... οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές, μίσους, πάθους! Πόσα τα φίλτρα, πόσες πληροφορίες γίνονται τα κριτήρια.. Και τελικά μένουμε μόνοι μας και απολαμβάνουμε τη μιζέρια μας.. Τόσες ανασφάλειες, κενά που πρέπει να γεμίσουν, ζημιά στην ψυχή και στο κορμί.. Το λες λίγο αλλά δεν είναι.. Είσαι κοινωνικό ον, δεν μπορείς μόνος σου. Εκ των πραγμάτων. Ακόμα και με τα κακάκια σου είχες σχέση όταν ήσουν μωράκι, απλά δεν το έκανες συνειδητά. Και ξέρεις και κάτι; Τελικά αγαπάς και τον εαυτό σου επιφανειακά, όπως θες οι άλλοι να τον αγαπούν. Ούτε σε σένα τον ίδιο δεν δίνεις την ελευθερία που σου χρειάζεται. Σε πνίγεις στις σκέψεις, στα πρέπει στα φαίνεσθαι. Ε, καλά να πάθεις. Μόνος σου θα μείνεις και σε παρακαλώ, μη γκρινιάξεις ούτε λεπτό. Αυτή είναι η επιλογή σου επι της ουσίας.

ξε-κούραση επιτέλους

Τα λέει όλα.

do do it.

Να πεις αυτό που νιώθεις. 

Να γελάσεις δυνατά ή σιγά. 

Να ερωτευτείς. 

Να ταξιδέψεις με 10 ευρώ στην τσέπη. 

Να χουζουρέψεις. 

Να κλάψεις μπροστά σε όλους. 

Να τελειώσεις. 

Να ρευτείς όταν έχεις βαρυστομαχιάσει. 

Να ξεσπάσεις τα νεύρα σου. 

Να βγάλεις τα παπούτσια σου όταν σε πιέζουν.

Να κλάσεις όταν σε πονάει το έντερο. 

Να μείνεις άπλυτος για 5 μέρες. 

Να βήχεις στην απόλυτη ησυχία. 

Να τραγουδάς παράφωνα. 

Να φυσάς τον καπνό όπου βρεις. 

Να κόψεις ένα λουλούδι απ'τον κήπο του γείτονα. 

Να δεις μια ταινία για 17η φορά. 

Να ρωτήσεις ποιο είναι αυτό το τραγούδι. 

Να φιλήσεις ένα αγόρι. 

Να ρωτήσεις στην πανεπιστημίου ποια είναι η Ιπποκράτους. 

Να κλέψεις μια ατάκα. 

Να φιλήσεις ένα κορίτσι. 

Να κάνεις παρέα. 

Να πιεις τα πάντα. 

Να καπνίσεις τα πάντα. 

Να μείνεις μακριά. 

Να σου μαγειρεύουν άλλοι. 

Να μισείς. 

Να αγαπάς και να αγαπιέσαι ταυτόχρονα. 

Να πίνεις coca cola καθημερινά. 

Να ποζάρεις. 

Να κυκλοφορείς σαν λέτσος. 

Να αράζεις. 

Να δουλεύεις γι'αυτό που αγαπάς. 

Να μη βγάζεις λεφτά. 

Να μη θυμάσαι συνθέτες και σκηνοθέτες. 

Να εμπιστεύεσαι. 

Σκατά και προκατάληψη. Η ζωή είναι μία. Και όχι πρόβα τζενεράλε. ΜΙΑ.

Hey you

Να, αγαπώ τους φίλους μου. Τους λατρεύω. Είναι το πιο όμορφο συναίσθημα να περνάς και τα καλά και τα άσχημα μαζί τους. Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα χωρίς τους φίλους μου. Λατρεύω τις ξαφνικές συναντήσεις, τα απρόσμενα χαζολογήματα, τους βαρετούς καφέδες, τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, τα νευράκια, τις παρεξηγήσεις, τους ύπνους, τα ξυπνήματα, τις πολύωρες εκδρομές, τα πάντα. Πιο πολύ λατρεύω την αγάπη, αυτή που δίνω, αυτή που λαμβάνω. Κ, λατρεύω να με τσαντίζεις. Σ, λιγώνομαι όταν χορεύεις. Α, ξεκαρδίζομαι που γελάς με τα πάντα. Α, λατρεύω να καίγομαι μαζί σου. Γ, σε μισώ που είσαι μακριά. Ε, μαζί σου νιώθω παιδί μικρό. Γ, αγαπώ που είσαι κουκουρούκου. Δ, είσαι η οδηγός μου στη ζωή. Χ, δεν γίνεται να έχω καλύτερο αδερφό. Είστε το πιο σημαντικό εφόδιο, με σας, αντέχω τα πάντα και σας θέλω δίπλα μου στα πάντα.
Και είτε είμαστε κοντά, είτε μακριά, μου είναι το ίδιο.

Ουδέν κρυπτόν υπό τα αστέρια

Νύχτα να' ναι και βγαίνουν τα πιο όμορφα. Είναι που γύρω σου έχεις σκοτάδι και δεν σε επηρεάζει τίποτα? Είναι που δεν χτυπούν τα τηλέφωνα? Είναι που το σώμα ηρεμεί και η λειτουργία του εγκεφάλου γίνεται πιο έντονη? Είναι χημεία? Είναι συντονισμός? Είναι συναίσθημα? Είναι όλα αυτά? Δεν ξέρω. Αλλά τη νύχτα, συμβαίνουν τα πιο καλά. Ακόμα κι αν λατρεύω τον ήλιο, ακόμα κι αν λατρεύω να νιώθω τις λεπτομέρειες που ειναι πιο αισθητές τη μέρα, ακόμα κι αν στην καρδιά μου έχω πεταλούδες στα χρώματα του ανοιξιάτικου απογεύματος, η νύχτα είναι πιο αποδοτική. Με τις τζαζιές στο ραδιόφωνο και τη μπύρα στο πλαστικό ποτηράκι, τα πάντα πάιρνουν άλλη μορφή, βλέπω το κάθε τι πιο δημιουργικό, πιο χρήσιμο. Τα πάντα έχουν σημασία, οι ιδέες κατεβαίνουν η μία μετά την άλλη. Οι πράξεις είναι ακόμα πιο δραστικές. Και η παρέα.. Η παρέα που έχω εκείνα τα δημιουργικά και απρόβλεπτα βράδια είναι η καλύτερη. Ζω γι'αυτό.

Λόκαλ

Εμείς εδώ, του χωριού έιμαστε συνηθισμένοι στις μεγάλες αποστάσεις και οι urban τύποι στεναχωριούνται πραγματικά που πρέπει κάθε φορά μετά από έξοδο να τους αποχαιρετούμε και να ξέρουν ότι θα ξοδέψουμε 4 φορές περισσότερο χρόνο για να φτάσουμε στα κρεβατάκια μας. Αλλά εξετάζουμε την απόσταση και στις καθημερινές δουλειές. Με τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμστε. Με τους φίλους εκτός χωριού. Με τις σχολές. Με τις δουλειές. Με τις προμήθειες. Και όταν είσαι πιτσιρίκι και έχεις όρεξη, κόβεις βόλτες όλη την ώρα, δεν σε νοιάζει..έχεις και την άνεση χρόνου, μπορείς να σπαταλήσεις όσο θες!Αλλά όταν περνάει ο καιρός, βαριέσαι τα πέρα-δώθε και απλά αράζεις. Και όταν η κοινωνία είναι μικρή, με λίγες δυνατότητες, χωρίς πολλά ενδιαφέροντα, μιζεριάζεις και απλα αράζεις. Ειναι κοινωνικό το θέμα. Εμείς εδώ στο χωριό, είμαστε εκτός πολιτισμού και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Και είναι όμορφα να μένεις. Ήσυχα. Αλλά μόνο αυτό. Αντε, δεν κάνουμε κάτι?

Δικό μου!

Είναι γλυκιά η κούραση όταν προσπαθείς για κάτι όλο δικό σου. Πετιμέζι, όταν ανταμοίβεσαι κιόλας. Το οικονομικό δεν είναι τόσο σημαντικό στις αρχές, η ανάγκη να κάνεις κάτι και να ακούσεις 2-3 καλά λογάκια είναι πολύ μεγαλύτερη. Και αποκορύφωμα είναι, όταν πιο πολύ αρέσει σε εσένα. Αυτή η πόρωση αξίζει τα πάντα. Να βλέπεις το δικό σου, φτιαγμένο απ΄το τίποτα, να σου δίνει την πιο μεγάλη χαρά, να σου μεταδίδει την αγάπη από την οποία είναι φτιαγμένο. Σκέτη ευτυχία.

τικ, τοκ. τικ, τοκ.

Λατρεύω τους ανθρώπους που προγραμματίζουν σωστά το χρόνο τους και τα χρήματά τους. Μου είναι αδιανόητο να τα προλαβαίνω όλα στην ώρα τους. Και αυτή η αναβολή.. ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΙΔΑ! ΠΡΟΣΟΧΗ! ΚΙΝΔΥΝΟΣ! Πόσες φορές απολαμβάνω την τεμπελιά μου αναβάλλοντας υποχρεώσεις οι οποίες που δίνουν χατουκάκια μετά? Άπειρες. Και θα συνεχίσω να το κάνω γιατί οι κακές συνήθειες δεν κόβονται. Και τώρα, 1:16 θα σχεδιάζω μέχρι να τελειώσω καμιά δεκαριά σχέδια που ΕΙΧΑ ΟΛΟ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ. Και ένα είναι σίγουρο. Ο χρόνος είναι χρήμα. Η σπατάλη χρόνου, κοστίζει. Κι αν δεν το βλέπεις, αν δεν είναι προφανές για τα μάτια σου, δεν πειράζει. Θα μουτζώνεσαι μετά. Συμβαίνει. Και τώρα συμβαίνει.

frequency

Είναι εκείνες οι φορές που άλλα λες και άλλα κάνεις. Και είναι πολλές. Και στον ύπνο μου έβλεπα σήμερα ότι μειώθηκε το χρέος της χώρας μας. Δεν συντονίζεται το ρημάδι το μυαλό, δεν συντονίζεται.

Άκου!

Να το! Μόλις το άκουσα, θυμήθηκα μόνο ελάχιστα τραγούδια (αν εξαιρέσουμε τη μάχη East Coast - West Coast, τους γάλλους ράπερ και τον BD Foxmoor) που δεν μιλούν για τον έρωτα. Μπορούμε να μην συζητάμε μόνο για τον έρωτα. Καλός, δε λέω. Αλλά think of life without music. Λατρεύω να ακούω αυτό το στιχάκι τραγουδιστά! Music takes me up. Music takes me up. Δεν έχω χειρότερο όμως απ'το να ξεχνώ. Σιχαίνομαι να ξεχνώ, αλλά ευτυχώς το αυτί καλλιεργείται και μπορεί η μνήμη μου να μη δουλεύει σωστά αλλά εκείνου τα πάει φίνα. Αντιλαμβάνεται το όμορφο, το χορευτικό, αυτό που σε συνεπαίρνει. Έχω τρακάρει 2 φορές γιατί απλά άκουγα τη μουσική. Χαζό, αλλά συνέβη. Από τότε έχω μάθει να κοντρολάρω τις αισθήσεις μου. Κάθε εμπόδιο για καλό, που λένε.. Μη ζέιτε χωρίς μουσική. Music takes us up. Ταξιδέψτε, χαθείτε, ξεχαστείτε, κλαψτε, χτυπηθείτε, δημιουργήστε. Πάντα με ένα soundtrack. Ή πολλά.

Δέσιμο

Μερικές φορές θέλω μόνο να χορεύω. Να μη με νιάζει ποιος είναι γύρω μου, γιατί.. Όχι, δεν χορεύω ιδιαίτερα ωραία, αλλά το δέσιμο εγγέφαλος-σώμα είναι έντονα αισθητό όταν χορεύεις. Επίσης, όταν χορεύω δεν πίνω, δεν καπνίζω. Τα θεωρώ περιττά. Λατρεύω να χορεύω.

Dream on

Προβλήματα ύπνου? Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για τον ύπνο. Για τις φορές που είσαι κομμάτια και δεν γίνεται να κοιμηθείς με τίποτα, οι σκέψεις σε ταξιδεύουν ξύπνιο σε μέρη που είτε θες είτε δεν θες να είσαι και απλά το σώμα σου ανακατεύει τα σεντόνια. Για τις φορές που πέφτεις σαν κούτσουρο και δεν νιώθεις ούτε τα μάτια σου να κλείνουν, έχεις κοιμηθεί πριν από αυτό. Για τις φορές που ξυπνάς ιδρωμένος μέσα στη νύχτα και γδύνεσαι για να ανακουφιστείς, αλλά πάλι θα δεις ότι είσαι ο κυνηγός ή ο κυνηγημένος.Για τις φορές που δεν ακούς τα ντραμς να παίζουν live απ΄το διπλανό δωμάτιο. Αυτό ισοδυναμεί και με το να μην ακούς το ξυπνητήρι. Την πέμπτη φορά που θα χτυπήσει. Για τις φορές που έχουν έρθει ξένοι να σε ξυπνήσουν ενώ έχεις δουλειά. Για τις φορές που ξυπνάς ξαφνικά. Και αυτό ήταν. Για τις τόσες φορές που ξυπνάς χωρίς συνείδηση. Για τα όνειρα. Όχι. Δεν μπορώ να γράψω για τα όνειρα. Δεν θα μπορέσω να βρω συνοχή.

Summary of the day

Ξέρεις..είναι αυτό που σε τρώει όταν δεν νιώθεις αρκετός..Αυτό το συναίσθημα το ανάποδο, το μίζερο, το ενοχικό. Και δεν είναι ότι η προσπάθεια είναι λειψή, αλλά να... κάτι δεν πάει καλά. Και δεν μπορείς να το προσδιορίσεις φυσικά, ούτε να το αποδεχτείς, η ανάγκη να είσαι αρκετός ίσως και παραπάνω από αυτό, είναι μεγαλύτερη. Θέλεις όμως κάπως να προσφέρεις, με τον τρόπο σου! Ακόμα κι όταν είσαι ρομαντικός και νιώθεις τόσο μικρός μπροστά σ'αυτό το συνοθύλευμα αδικίας που ζούμε, ακόμα και τότε, θες να αξιοποιήσεις τις δυνατότητες σου με σκοπό να κάνεις αυτό που αγαπάς πραγματικά και θες να έχεις αυτή τη κρυφή ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα φανείς και θα έχεις συνεισφέρει σε κάτι. Το λέω όμως και το ξαναλέω. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι εφικτό όταν πρέπει να αντιμετωπίσεις ρεαλιστικά προβλήματα. Οικονομικά, οικογενειακά, υγείας, σταδιοδρομίας. Είναιι πολύ πιο δύσκολο όταν είσαι και γυναίκα.

Όμως η προσπάθεια ΠΡΕΠΕΙ να είναι αρκετή. Πρέπει. Και πρέπει να λέμε ένα ευχαριστώ που και που, που μπορούμε να  έχουμε αυτές τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τις δυνατότητες.

Επιλογή

Έχω μία σκιά που μ'ακολουθεί. Με το ματια μου καρφωμενα στο φως, τρεχω να το αγγιξω αλλά είναι μεγάλη η θυσία. Σταματώ να το ξανασκεφτώ, σταματά και η σκιά. Και μου ψυθιρίζει "δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος". Ο Καζαντζάκης στο μυαλό μου, τα χρόνια της αθωότητας στη μνήμη μου, ο βίαιος αποκλεισμός στο δέρμα μου να καίει. Καίει και το φως, λάμπει και με τυφλώνει αλλά συνεχίζω να το κοιτώ, με μάτια μαύρα και ορθάνοιχτα. Λέω λόγια μεγάλα, δυνατά, με πείσμα. Η θυσία δεν θα γίνει σήμερα, οι ανάγκες θα πολλαπλασιαστούν σαν τα μικρόβια, το τσιγάρο δεν θα σβήσει. Και εκεί, στο δρόμο της ελευθεριας, γυρίζω την πλάτη μου στο φως, αντικρύζω τη σκιά μου, αφήνω πίσω μου τον Καζαντζάκη και τα σημάδια των βημάτων μου στην άσφαλτο. Βαριά, περπατώ πάλι πίσω, με τη σκιά να μου δείχνει πια τον δρόμο.

reconstruction

Να βγάλω τα ρούχα μου, να κάψω, να πετάξω ότι δεν χρειάζομαι. Να σκίσω τη σάρκα μου και να ντυθώ με το εγώ μου, να ξεριζώσω τα μαλλιά μου και να βγουν λουλούδια, κισσοί να με τυλίξουν ώς τα ακροδάχτυλα. Να φορέσω το πιο λαμπερό κόσμημα και να με δεις, να κρυφτείς από τη λάμψη μου. Να απαλλαγώ από τα πάθη, να ζήσω ελεύθερος. Η φύση να είναι η μητέρα μου, το χώμα το σπίτι μου. Και ο Άνθρωπος να με ανατρέφει συνετά, με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Τα άστρα να φωτίζουν τον δρόμο μου και άγγελοι να προστατεύουν τα ίχνη μου απ'το κακό. Η μέρα να είναι η ζωή μου,η νύχτα ο θάνατός μου. Και κάθε φορά που θα ανατέλλεις θα χαμογελώ ξαναγεννημένος, κάθε φορά πιο σοφός, κάθε φορά πιο ελεύθερος.