Τρίτη

bubbles

Είναι μαγεία, υπερφυσικό και ανεξήγητο. Μία έτσι και μία αλλιώς. Κρυώνεις στη ζέστη, ζεσταίνεσαι στο κρύο. Βρέχεσαι στον ήλιο, στεγνώνεις κάτω απ'τη βροχή. Και είναι αυτό το κλικ, αυτό που σ'αλλάζει και όλα πια εξηγούνται. Και τελικά ούτε μαγεία, ούτε υπερφυσικό, ουτε ανεξήγητο. Απλά η επιρροή, οι γύρω, η γλώσσα, το ποτό όλα όσα είναι διαφορετικά και σε οδηγούν σε λάθος έξοδο. Και είναι που ψάχνεις, ψάχνεις αλλά αυτό που ψάνεις δεν θα το βρεις γιατί δεν είναι εκεί. Θα πρέπει να μπείς πάλι στον λαβύρινθο για να βγεις. Να βγεις και να ξαναμπείς. Μέχρι το σωστό. Θα πρέπει να χτυπήσεις όλες τις πόρτες, να σε βρίσουν που ενόχλησες, να πετάξουν νερό ψηλά, απ'τα παράθυρα. Μέχρι να ανοίξει η σωστή. Και ξέρεις ότι ο λαβύρινθος δεν θα ήταν εκεί εάν.. Εάν.. Εάν δεν... Και όλα θα ήταν πιο εύκολα. Αλλά έτυχε ο δύσκολος δρόμος. Πολυπερπατημένος, από άλλους αλλά και από σένα. Δύσκολος παρά τις επαναλήψεις, διαφορετικός κάθε φορά. 

Σαν τη θάλασσα.. που νομίζεις ότι την ξέρεις, αλλά κάθε φορά είναι άλλη.




This underwater footage was salvaged from the teeth of a great big white in August 2011, off the coast of Greece. The girls in the film are still missing.

Κυριακή

dream a little dream of me

Μία μηχανή, την βάζεις μπροστά. Ανάβει, συμπίεση-αποσυμπίεση. Ώθηση, γκάζι, ταχύτητα. Όλα έχουν ανεβάσει θερμοκρασία, τα χέρια έχουν ιδρώσει, τα πόδια τρεμοπαίζουν. Ευθεία, ευθεία, βαρετή ευθεία. Θες τις στροφές, να αλλάξει το τοπίο. Και ξαφνικά ένας τοιχος, κόκκινα τούβλα. Ψηλά ένα παράθυρο, λες ότι χωράς. Χωράς να περάσεις ανέπαφος, αρτιμελής. Θα το δοκιμάσεις. Πατάς γκάζι, ανεβαίνουν οι στροφές, η μηχανή μουγκρίζει, θέλει κι άλλο. Κλεισμένη όμως στο σκοτάδι, δεν βλέπει τον τοίχο, δεν την νοιάζει.. Κι άλλο γκάζι, κι άλλη ταχύτητα.. Το παράθυρο μεγαλώνει όσο πλησιάζεις, χαρά, αγωνία, ελπίδα. Τα κόκκινα τούβλα μεγαλώνουν κι αυτά, γεμίζουν κισσούς, κρύβεται το παράθυρο, χάνεται. Και όλα πια είναι ιστορία. Κι εσύ. Μία ακόμα ιστορία.






Όταν τα όνειρα σε ξυπνούν με υγρά μάτια λίγο πριν το τέλος.



Παρασκευή

Σνιφ

Δεν ξέρω για σένα αλλά εμένα οι αλλαγές μου μυρίζουν. Welcome to the new era. Κάθε φορά, σε κάθε αλλαγή, το καταλαβαίνω στη μυρωδιά. Το καλοκαίρι μου μυρίζει. Η άνοιξη επίσης. Το φθινοπωρο και ο χειμώνας. Μου μυρίζει το σχολείο. Καταλαβαίνω τα μέρη που έχω ζήσει για καιρό απ΄τους αρωματικούς τους τόνους. Τα χαρούπια, οι ελιές, η αλμύρα, το χώμα, η κουζίνα, η χλωρίνη..

Έτσι μου μυρίζουν και οι φάσεις της ζωής μου. Συνήθως είναι αισθητή η αλλαγή και με τις υπόλοιπες αισθήσεις. Αλλά αυτή τη φορά, μόνο με τη μυρωδιά. Σαν κάτι να έχει αλλάξει υπογείως και έχει λίγο ακόμα δρόμο μέχρι να βγει στην επιφάνεια. Σαν προειδοποίηση.

Σου μυρίζει τίποτα;


Τετάρτη

Και μετά, και μετά;

Βρισκόμασταν στο προαύλιο μιας μικρής εκκλησίας, με χώμα κάτω απ΄τα πόδια μας και προσμονή για το μεγάλο προσκύνημα μέσα μας. Ήμουν με τη Μ, την Τ, τον Π και τη γιαγιά μου. Λίγο αργότερα είδα και την Κ να με κοιτάζει με περιφρόνηση χωρίς να καταλαβαίνω γιατί.

Περιμέναμε ήρεμα τον κόσμο, να δούμε κι εμείς γιατί εκείνο το μέρος προκαλεί τόσο πολύ δεός, γιατί έρχεται τόσος κόσμος να το επισκεφτεί. Γύρα στη γύρα βρήκα κι άλλους γνωστους, την Ε με τη Φ και μερικούς ακόμα που δεν ήξερα. Είδα ακόμα και τη Δ, την κόρη της Κ που είχα πολύ καιρό να δω και τόση χαρά μου έδωσε. Είπαμε τα νέα μας και χάθηκε μέσα στον κόσμο που είχε αρχίσει πλέον να πληθαίνει επικύνδυνα.

Όταν πια το προσκύνημα ξεκίνησε, δημιουργήθηκε στο πίσω μέρος της εκκλησίας κενό, αρκετό για να ξεκουραστούμε και να αράξουμε λίγο. Τότε βρήκα την ευκαιρία και απαίτησα από τη γιαγιά μου να με μάθει να διακτινίζομαι. Ήξερα ότι ξέρει το μυστικό. Το είχε πει στον πατέρα μου αλλά δεν μπορούσα να περιμένω να αλλάξει η γενιά. Ήταν η μεγαλύτερή μου επιθυμία και ήξερα ότι ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να το ζητήσω. Με κοίταξε με ένα βλέμα τι-μου-κάνεις-τώρα-μη-το-μάθει-κανείς-γιατί-σε-σκότωσα και ζήτησε το χέρι μου στο οποίο τοποθέτησε τα δύο μέρη ενός χρυσού σταυρού. Το κόλπο ήταν απλό. Θα ένωνα τα κομμάτια και θα έλεγα "τσιρι-τσιρι-μπο-μπο-μφπεριιοξιγεθρητυρ".

Όσες φορές κι αν τη ρώτησα, δεν μπόρεσα να ξεκαθαρίσω το τελευταίο κομμάτι του ξορκιού. Ενοχλημένη πια που θα έφευγα από εκείνο το μέρος με κάποιο από τα κτελ που είχαν ήδη αρχίσει να παρκάρουν περιμένοντας τους πιστούς, πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου να μου εκμυστηρεύτει το ξόρκι που τόσο χρειαζόμουν. Έχοντας πια το μεγάλο μυστικό μέσα στο κεφάλι μου έκανα βόλτες στο προαύλιο κοκορευόμενη για την δυνατότητά μου. Μέχρι που έφτασα στην Ε. Η οποία  άρχισε να αιωρείται λίγα μέτρα απ'το έδαφος φωνάζοντας "ε, κι εγώ πετάω", μόλις της μετέφερα το νέο μου. Έσκυψα το κεφάλι και έφυγα, προσπαθώντας να ξεχάσω αυτό που συνέβη, καθώς νόμιζα ότι ήμουν η μοναδική με κάποια δύναμη κρυφή.

Τα υπόλοιπα που θυμάμαι εξελίσσονται σε ένα tattoo studio στο οποίο έχω γεμίσει το αριστερό μου πόδι με μόνιμο μελάνι. Ήρωες απ'τα παραμύθια της disney, μέλισσες και λουλούδια για να μη βαριούνται. Πως έφτασα εκεί, μη με ρωτάτε. Υποθέτω ότι διακτινίστηκα. Εκεί ήταν η Τ, ο Π και η Β. Και συνέβη το πιο παράξενο. Μόλις τελέιωσα τη ζωγραφική του αριστερού μου ποδιού, έτρεξα να το δείξω στους φίλους μου αλλά το μόνο που έδειξα ήταν μία αχνή μελισσούλα στο μέγεθος του νυχιού λίγο πιο πάνω απ'τον αστράγαλο. Ανακάλυψα λοιπόν ότι το μελάνι που χρησιμοποίησε ο μπαγλαμάς ήταν φάρσας, και το υπέροχο τατουάζ μου εξαφανίστηκε σχεδόν αμέσως. Απογοητευμένη και πάλι, αποχαιρέτησα τα παιδιά και ΤΟΝ είδα να τη φιλάει. Είδα ένα φιλί το οποίο το ζήλεψα πολύ, δε σας το κρύβω. Ο Π φιλούσε τη Β, έτσι για το αντίο.

Και μετά ξύπνησα.




wake up Maggie


Πως σε φαντάζεσαι?

Πες το.

Υποθέτω δεν ξέρεις. Ούτε κι εγώ.

Ξύπνα τουλάχιστον και ρίξε ένα χαμόγελο σε ένα τζάμι με λίγο ειδικό χρώμα από πίσω.


Ποιoς είσαι?

Πες το.

Υποθέτω δεν ξέρεις. Ούτε κι εγω.

Ξύπνα και πες μια καλημέρα. Σε σένα. Σε μένα. Και όλα θα είναι λίγο πιο όμορφα.

Βάλε και λίγο καλό τάημινγκ.

Καλημέρα.


June 21.2011

Μία περιττή μέρα..
Μία μέρα που δεν με γέμισε ούτε με μία χρήσιμη πληροφορία.
Μία μέρα που δεν έμαθα απολύτως τίποτα.
Μια μέρα που δόθηκε ψήφος εμπιστοσύνης σε ανθρώπους-μεταφραστές.
Μία μέρα που οι μισοί σιχτίριζαν τους άλλους  μισούς στο δρόμο,στα φανάρια.
Μία μέρα που είδα μπομπ σφουγγαράκη στη μέση της.
Μια μέρα που δεν υπήρχε ουσιαστική επικοινωνία.
Μία μέρα που το στομάχι ήταν συνέχεια γεμάτο.
Μια μέρα που θέλω πολύ να τελειώσει.
Μια μέρα που ο εφιάλτης μου δημιούργησε προβλήματα στην αναπνοή.

Μια μέρα που ανακάλυψα μόνο ένα σημαντικό.
Μια μέρα που ο εγγέφαλος σταμάτησε τη λειτουργία του.
Μια μέρα, η πρώτη μέρα που να.. επαναλήφθηκε.
Μια μέρα που ήπια για να αλλάξει κάτι.
Μια μέρα που δεν άκουσα μουσική.

Αυτή ήταν η σημερινή μέρα κυρίες και κύριοι.

Η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.


Κυριακή

I don't wanna grow up

Αν βάλω το κεφάλι μου στο χώμα, τι θα φυτρώσει?

-Τίποτα ρε βλάκα, τι θες να φυτρώσει? Μυαλά?
-Καθόλου χιουμορ, τς τς τς..
-Οκ, θα φυτρώσει αυγό στρουθοκάμηλου.
-Είσαι εντελώς βλάκας.
-Αν βάλω το κεφάλι μου στο χώμα, τι θα φυτρώσει?
-Μια πελώρια μαλακία.
-Δεν έχεις χιούμορ.
-τς τς τς...

Αν πάω ένα ταξίδι, θα έρθεις?

-Όχι, αν λές συνεχώς τέτοιες μπούρδες.
-Δε θα λέω.
-Πες κάτι να με πείσεις.
-"Δε θέλω να μεγαλώσω".
-Πάλι μαλακία είπες.