Τετάρτη

Και μετά, και μετά;

Βρισκόμασταν στο προαύλιο μιας μικρής εκκλησίας, με χώμα κάτω απ΄τα πόδια μας και προσμονή για το μεγάλο προσκύνημα μέσα μας. Ήμουν με τη Μ, την Τ, τον Π και τη γιαγιά μου. Λίγο αργότερα είδα και την Κ να με κοιτάζει με περιφρόνηση χωρίς να καταλαβαίνω γιατί.

Περιμέναμε ήρεμα τον κόσμο, να δούμε κι εμείς γιατί εκείνο το μέρος προκαλεί τόσο πολύ δεός, γιατί έρχεται τόσος κόσμος να το επισκεφτεί. Γύρα στη γύρα βρήκα κι άλλους γνωστους, την Ε με τη Φ και μερικούς ακόμα που δεν ήξερα. Είδα ακόμα και τη Δ, την κόρη της Κ που είχα πολύ καιρό να δω και τόση χαρά μου έδωσε. Είπαμε τα νέα μας και χάθηκε μέσα στον κόσμο που είχε αρχίσει πλέον να πληθαίνει επικύνδυνα.

Όταν πια το προσκύνημα ξεκίνησε, δημιουργήθηκε στο πίσω μέρος της εκκλησίας κενό, αρκετό για να ξεκουραστούμε και να αράξουμε λίγο. Τότε βρήκα την ευκαιρία και απαίτησα από τη γιαγιά μου να με μάθει να διακτινίζομαι. Ήξερα ότι ξέρει το μυστικό. Το είχε πει στον πατέρα μου αλλά δεν μπορούσα να περιμένω να αλλάξει η γενιά. Ήταν η μεγαλύτερή μου επιθυμία και ήξερα ότι ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να το ζητήσω. Με κοίταξε με ένα βλέμα τι-μου-κάνεις-τώρα-μη-το-μάθει-κανείς-γιατί-σε-σκότωσα και ζήτησε το χέρι μου στο οποίο τοποθέτησε τα δύο μέρη ενός χρυσού σταυρού. Το κόλπο ήταν απλό. Θα ένωνα τα κομμάτια και θα έλεγα "τσιρι-τσιρι-μπο-μπο-μφπεριιοξιγεθρητυρ".

Όσες φορές κι αν τη ρώτησα, δεν μπόρεσα να ξεκαθαρίσω το τελευταίο κομμάτι του ξορκιού. Ενοχλημένη πια που θα έφευγα από εκείνο το μέρος με κάποιο από τα κτελ που είχαν ήδη αρχίσει να παρκάρουν περιμένοντας τους πιστούς, πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου να μου εκμυστηρεύτει το ξόρκι που τόσο χρειαζόμουν. Έχοντας πια το μεγάλο μυστικό μέσα στο κεφάλι μου έκανα βόλτες στο προαύλιο κοκορευόμενη για την δυνατότητά μου. Μέχρι που έφτασα στην Ε. Η οποία  άρχισε να αιωρείται λίγα μέτρα απ'το έδαφος φωνάζοντας "ε, κι εγώ πετάω", μόλις της μετέφερα το νέο μου. Έσκυψα το κεφάλι και έφυγα, προσπαθώντας να ξεχάσω αυτό που συνέβη, καθώς νόμιζα ότι ήμουν η μοναδική με κάποια δύναμη κρυφή.

Τα υπόλοιπα που θυμάμαι εξελίσσονται σε ένα tattoo studio στο οποίο έχω γεμίσει το αριστερό μου πόδι με μόνιμο μελάνι. Ήρωες απ'τα παραμύθια της disney, μέλισσες και λουλούδια για να μη βαριούνται. Πως έφτασα εκεί, μη με ρωτάτε. Υποθέτω ότι διακτινίστηκα. Εκεί ήταν η Τ, ο Π και η Β. Και συνέβη το πιο παράξενο. Μόλις τελέιωσα τη ζωγραφική του αριστερού μου ποδιού, έτρεξα να το δείξω στους φίλους μου αλλά το μόνο που έδειξα ήταν μία αχνή μελισσούλα στο μέγεθος του νυχιού λίγο πιο πάνω απ'τον αστράγαλο. Ανακάλυψα λοιπόν ότι το μελάνι που χρησιμοποίησε ο μπαγλαμάς ήταν φάρσας, και το υπέροχο τατουάζ μου εξαφανίστηκε σχεδόν αμέσως. Απογοητευμένη και πάλι, αποχαιρέτησα τα παιδιά και ΤΟΝ είδα να τη φιλάει. Είδα ένα φιλί το οποίο το ζήλεψα πολύ, δε σας το κρύβω. Ο Π φιλούσε τη Β, έτσι για το αντίο.

Και μετά ξύπνησα.