Ξαπλώνω στο κρεβάτι και με πιάνει το μούδιασμα.. Οι σκέψεις πολλές, το χρώμα μου δεν μπορω να το βρω, να καλύψω την οθόνη.. τικ τοκ, τικ τοκ. Ξαφνικά παραδίνομαι, η σύνθλιψη ξεκινά. Ξεκινά απ'τα πόδια, χαμηλά..και προχωρά στις γάμπες. Εκει ψηλά, κάτω απ΄το γόνατο που μυρμηγκιάζουν και σου θυμίζουν το καλοκαιρινό τρίψιμο στην άμμο. Ανεβαίνει στους μηρούς, ανεβαίνει και αγκαλιάζει τον κορμό σαν το νερό, πρώτο μπάνιο μετά τον χειμώνα. Σιγα μη φτιάξω χρώμα. Ενα πρόσωπο έχει εμφανιστεί, θαμπό αλλά πολύ οικείο. Είναι αυτό που θέλω. Δεν ξέρω ακριβώς ποιο είναι αλλά ξέρω ότι είναι εκείνο. Ειναι η στιγμή που σκέφτομαι τα λόγια της Μαλβίνας στο Διονύση και δεν εχω τολμήσει να τα νιώσω ακόμα: Ήξερα ότι ήθελα εσένα, πριν σε γνωρίσω. Χρώμα που δεν μπορώ να φτιάξω. Φως, πολύ φως. Βγαίνω απ'την τροχιά της συνείδησης και βυθίζομαι στο χρώμα που δεν εχω αποφασίσει ποιο είναι. Δεν το βλέπω καν. Δεν είναι μαύρο. Έχει απλά φως, ακτίνες που με τυφλώνουν. Και να το. Αιωρούμαι χιλιοστά απ΄το στρώμα, δεν έχω κανένα βάρος. Χορεύω αιωρούμενη, ζω, ελπίζω, παλεύω, χρώμα. Αυτό το χρώμα. Το έφερε ο Ύπνος, απόγονος του Σκότους και της Νύχτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου