Μία μηχανή, την βάζεις μπροστά. Ανάβει, συμπίεση-αποσυμπίεση. Ώθηση, γκάζι, ταχύτητα. Όλα έχουν ανεβάσει θερμοκρασία, τα χέρια έχουν ιδρώσει, τα πόδια τρεμοπαίζουν. Ευθεία, ευθεία, βαρετή ευθεία. Θες τις στροφές, να αλλάξει το τοπίο. Και ξαφνικά ένας τοιχος, κόκκινα τούβλα. Ψηλά ένα παράθυρο, λες ότι χωράς. Χωράς να περάσεις ανέπαφος, αρτιμελής. Θα το δοκιμάσεις. Πατάς γκάζι, ανεβαίνουν οι στροφές, η μηχανή μουγκρίζει, θέλει κι άλλο. Κλεισμένη όμως στο σκοτάδι, δεν βλέπει τον τοίχο, δεν την νοιάζει.. Κι άλλο γκάζι, κι άλλη ταχύτητα.. Το παράθυρο μεγαλώνει όσο πλησιάζεις, χαρά, αγωνία, ελπίδα. Τα κόκκινα τούβλα μεγαλώνουν κι αυτά, γεμίζουν κισσούς, κρύβεται το παράθυρο, χάνεται. Και όλα πια είναι ιστορία. Κι εσύ. Μία ακόμα ιστορία.
Όταν τα όνειρα σε ξυπνούν με υγρά μάτια λίγο πριν το τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου